Actieterrein en indicaties

Het actieterrein van de osteopaat is veelzijdig. Naast de specifieke zorgtaak voor de patiënt, behoren ook de volgende taken tot zijn opdracht:

  • het promoten van de gezondheid, 
  • de expertise, 
  • de volksgezondheid, 
  • het onderzoek, 
  • het onderwijs en het management. 


Als eerstelijnszorgenverstrekkers hebben osteopaten de verantwoordelijkheid een diagnostiek te stellen die hen moet toelaten een onderscheid te maken wat al dan niet binnen de bevoegdheid valt van de osteopathische geneeskunde en waardoor een verwijzing naar andere gezondheidszorgers noodzakelijk blijkt. In dit opzicht erkennen osteopaten dat specifieke handelingen en technieken geïndiceerd of gecontra-indiceerd kunnen zijn binnen specifieke omstandigheden. Het is echter belangrijk te begrijpen dat een contra-indicatie bij een manipulatieve tussenkomst van een bepaald lichaamsdeel geen osteopathische benadering uitsluit in een andere regio. In hetzelfde opzicht is een contra-indicatie voor een specifieke handeling geen uitsluitsel voor een andere en meer aangepaste techniek bij diezelfde klinische situatie. 
Absolute en relatieve contra-indicaties binnen de osteopathie refereren aldus meestal naar de uitgevoerde techniek.  

Osteopathie kan zowel complementair aan alsook alternatief voor een standaard medische behandeling gezien worden. Eén van de doelstellingen van osteopathische behandelingen is het herwinnen van een normale functie, waarbij mogelijk het gebruik van medicatie, medisch technische ingrepen en/of chirurgie kan worden beperkt of vermeden.

Osteopathie als eerste keuze

In 2017 publiceerde het KCE haar richtlijn rond lage rugpijn en radiculaire pijn. Ook de osteopathishe beroepsorganisaties hebben hier aan meegewerkt. Manuele beroepen, zoals de osteopathie, krijgen hier hun plaats.

In 2018, heeft het "National Insitute of Health and Clinical Excellence (NICE)" in het Verenigd Koninkrijk, nieuwe richtlijnen gepubliceerd voor de behandeling (lees ook het beleid) van niet-specifieke lagerugklachten.

Ook in de Amerikaanse richtlijnen wordt osteopathie specifiek aangeraden voor de behandeling van lagerugpijn (AOA Guidelines for OMT for patients with LBP, 2009). 

 

 

 

Hieronder wordt er een opsomming gegeven van klachten waarmee een patiënt tot bij een osteopaat komt (deze lijst dient enkel als richtlijn en het is niet de bedoeling om volledig te zijn):

 

  • Klachten die in relatie staan tot het bewegings- en zenuwstelsel, zoals: pijn, ongemak en verminderde functie van spieren, gewrichten.
  • Een val, kwetsuren en verstuikingen, de effecten van een onaangepaste houding, verhoogde spanning, emotionele stress en hoofdpijn.
  • Een verminderde functie van lichaamssystemen die zich merkbaar maken in de vorm van verteringsproblemen, klachten van de bloedsomloop, ademhalingsklachten, oor-, neus- en keelproblemen, urologische klachten, stressgerelateerde en infectieziekten. 
  • Het is ook aangetoond dat osteopathische zorg effectief ondersteunend is bij ziekenhuisopname en postoperatief herstel.
  • Sport-gerelateerde klachten op alle niveaus, topsporters incluis.
  • Geassocieerde klachten bij zwangerschap, de pasgeborene en tijdens de kindertijd.
  • Soms weet de patiënt niet wat er scheelt maar ze voelen zich niet goed. Misschien voelen ze zich “niet goed in hun vel”, of ervaren ze een gebrek aan comfort dat er voordien wel was. 
Comments